Παράξενος πολὺ ὁ κόσμος γύρω μας. Καὶ ἡ ζωή μας σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις της. Γεννᾶ καθημερινὰ μέσα ἀπὸ τὰ πολυποίκιλα προβλήματά της βασανιστικὰ καὶ ἀναπάντητα ἐρωτήματα. Ἐρωτήματα γύρω ἀπὸ τὸν πόνο, τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς κακουχίες τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ καὶ ἐρωτήματα ποὺ ἀφοροῦν στὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ τὸν φοβερὸ Γολγοθᾶ.Ἀλήθεια, πόσες φορὲς δὲν σκάλωσε ἡ σκέψη μας ἀτενίζοντας τὸν Σταυρό Του; Πόσες φορὲς δὲν ἀπορήσαμε γιὰ τὸ τέλος τοῦ ὄντως δικαίου καὶ ἀναμαρτήτου Ἰησοῦ Χριστοῦ; Πόσο δίκιο εἶχε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔγραφε ὅτι ὁ Σταυρός Του ἦταν «σκάνδαλο» γιὰ τοὺς Ἰουδαίους καὶ «μωρία» γιὰ τοὺς Ἕλληνες (Α΄ Κορ. α΄ 23). Ἀλλὰ παρόμοια ἐρωτήματα γεννῶνται καὶ σχετικὰ μὲ τὶς δοκιμασίες καὶ τὰ παθήματα ὅλων ἐκείνων ποὺ πάσχουν καὶ ὑποφέρουν.
Ἕως πότε λοιπὸν ἡ ἀδικία θὰ κυριαρχεῖ καὶ θὰ ἐπιβάλλεται; Ἕως πότε ὁ ἐνάρετος θὰ παραμερίζεται καὶ θὰ διώκεται; Ἕως πότε ὁ τίμιος θὰ ἀδικεῖται, καὶ ὁ ἀνέντιμος θὰ δικαιώνεται καὶ θὰ ἐπιπλέει; Ἕως πότε ἡ ἀλήθεια θὰ συσκοτίζεται καὶ θὰ διαστρέφεται καὶ τὸ ψέμα θὰ θριαμβεύει;
Γιὰ νὰ φθάσει πλέον κατ’ εὐθείαν τὸ ἐρώτημά μας στὸν ἴδιο τὸν Θεό: Ἕως πότε λοιπὸν Σύ, «ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ἀληθινός» (Ἀποκ. ς΄ 10), θὰ παραβλέπεις τὴν ἀδικία καὶ θὰ ἀρνεῖσαι νὰ παρέμβεις δυναμικὰ γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς δικαιοσύνης;
Ἴδιος ὁ ἄνθρωπος διαχρονικά. Πανομοιότυπα καὶ τὰ ἐρωτήματά του. Ὁλόϊδιες καὶ οἱ ἀπορίες τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου μας, ὅταν βρισκόταν στὴ γῆ: Γιατί ὁ θεῖος Διδάσκαλος νὰ ἐμπαίζεται, νὰ ἐμπτύεται, νὰ κολαφίζεται, νὰ μαστιγώνεται, νὰ σταυρώνεται; Κι ἐμεῖς ἐλπίζαμε.
Ἐλπίζαμε... Τώρα ὅμως ἐξανεμίστηκαν οἱ ἐλπίδες μας. Διαψεύσθηκαν. Καὶ ἡ ἀπελπισία ἔχει καταπλακώσει τὶς καρδιές μας. Διότι Αὐτὸς στὸν Ὁποῖο ἐλπίζαμε βρίσκεται στὸ μνῆμα. Αὐτὸς ποὺ μᾶς εἶπε ὅτι εἶναι ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ ζωὴ πέθανε πάνω στὸ Σταυρό. Κι οἱ ἐλπίδες μας θάφτηκαν μαζί Του. Σκεπάστηκαν μὲ τὴν πέτρα ποὺ ἔκλεισε καὶ σφράγισε τὸ μνημεῖο Του.
Ἀποροῦν οἱ μαθητὲς γιὰ τὶς νεκρωμένες ἐλπίδες τους. Ἀλλὰ ἀπορεῖ κοντά τους καὶ ὁ Χριστός. Στὴν ἀπορία τους ἀπαντᾶ μὲ ἀπορία: Γιατί ἄφησαν νὰ διαψευσθοῦν οἱ ἐλπίδες τους; «Οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ;» (Λουκ. κδ΄ [24] 26). Δὲν ἔπρεπε ὅλα αὐτὰ νὰ τὰ πάθει ὁ Χριστὸς καὶ δι’ ὅλων αὐτῶν τῶν παθημάτων νὰ εἰσέλθει στὴ δόξα Του;
Εἶναι σὰν νὰ τοὺς λέει: Ἀπορεῖτε; Καὶ Ἐγὼ ἀπορῶ μὲ σᾶς! Διότι αὐτὰ ποὺ γεννοῦν σ’ ἐσᾶς ἀμφιβολίες καὶ σκανδαλισμό, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὰ σημεῖα τῆς δόξας μου. Αὐτὰ ποὺ διαψεύδουν τὶς ἐλπίδες σας, εἶναι ἀκριβῶς αὐτὰ ποὺ ἔπρεπε νὰ τὶς στηρίζουν. Χωρὶς τὸ Πάθος δὲν ὑπάρχει Ἀνάσταση, δὲν ὑπάρχει δόξα.
Γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ κανεὶς πραγματικά, πρέπει πρῶτα νὰ σταυρωθεῖ.
Πέρασαν ἀπὸ τότε 2.000 χρόνια! Ἑορτάζουμε καὶ φέτος τὰ Ἄχραντα Πάθη καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Ἔχουμε ἀλήθεια συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ σταυρική Του θυσία κάθε ἄλλο παρὰ ἀμφιβολίες γεννᾶ περὶ τῆς θεότητός Του; ὅτι ἡ σταυρική Του θυσία εἶναι ἡ τρανότερη ἀπόδειξη ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν ὁ Μεσσίας;
Ἂν πράγματι αὐτὸ τὸ ἔχουμε καταλάβει, τότε μαζὶ μὲ αὐτὸ ἀσφαλῶς θὰ ἔχουμε ἐννοήσει ὅτι καὶ οἱ θλίψεις τῶν δικαίων δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἀποδείξεις ὅτι αὐτοὶ εἶναι γνήσια παιδιὰ τοῦ Θεοῦ.
Θὰ ἔχουμε καταλάβει ὅτι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ δόξα τῆς Βασιλείας Του, περνᾶ ἀπὸ τὸ καμίνι τῆς θυσίας τοῦ σταυροῦ καί τοῦ πόνου.
Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ σκανδαλιζόμαστε γιὰ τὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς μας, οὔτε ἀπογοητευμένοι θὰ ἀποροῦμε. Μόνο θὰ ἀτενίζουμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας. Θὰ σπουδάζουμε τὴ δική Του ὑπομονὴ καὶ καρτερία, γιὰ νὰ ἀναπτερώνουμε τὴν ἐλπίδα μας σ’ Αὐτὸν ποὺ θὰ μᾶς χαρίζει καὶ τὴ βεβαιότητα τῆς νίκης. Θὰ Τὸν παρακαλοῦμε, Αὐτὸν ποὺ ἄδικα ἔπαθε, νὰ μᾶς δίνει τὴ δύναμη νὰ ὑπομένουμε καὶ τὶς δικές μας κακουχίες, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι τὸ τέλος ὅλων αὐτῶν τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων δὲν θὰ εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ Αὐτὸς ὁ Ἴδιος, στὴ Βασιλεία Του τὴν αἰώνια.
ορθόδοξο περιοδικό Ο ΣΩΤΗΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου