27/6/14

Το ΄΄αντίδωρο΄΄ της ασθενείας




Έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 47 ετών μετά από σύντομη πάλη με αρρώστια ο πρωτοψάλτης στον ιερό ναό των Αγίων Αποστόλων και ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής της εταιρείας «Πορφύρα» και της βυζ. χορωδίας "ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ", Ανδρέας Τσιμάρας.
 

Στην εξώδιο ακολουθία ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ.κ. Χρυσόστομος ανέφερε ότι ο Ανδρέας Τσιμάρας υπήρξε ένας σημαντικός γνώστης της Βυζαντινής μουσικής παράδοσης και της εκκλησιαστικής μουσικής, καλλίφωνος, συνεργάσιμος, με μεγάλη προσφορά στα μουσικά και πολιτιστικά πράγματα της πόλης της Πάτρας.
 

Στις 13 Ιουνίου στην σελίδα της «Πορφύρας» στο facebook, είχε ανεβάσει ένα συγκλονιστικό άρθρο για την σημασία της ασθενείας με τίτλο «Το “αντίδωρο” της ασθενείας».



Το παραθέτουμε αντί μνημοσύνου...


"Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ;" λέγει χαρακτηριστικά ο Απόστολος Παύλος στην Β' προς Κορινθίους επιστολή. Άνθρωπος και ασθένεια είναι έννοιες αλληλένδετες,εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αλήθεια, σε πόσους από εμάς οι λέξεις ασθένεια, αρρώστια, πόνος δεν προκαλούν θλίψη και απογοήτευση; Μια λαϊκή ρήση τονίζει: "Η ελευθερία και η υγεία μοιάζουν με το οξυγόνο. Αισθάνεσαι την αξία τους, όταν λείπουν!" Πράγματι η υγεία είναι το μεγαλύτερο αγαθό που δόθηκε στον άνθρωπο. Είναι δώρο ανεκτίμητο.  Άραγε,όταν είμαστε υγιείς, αντιλαμβανόμαστε, πλήρως, την αξία του δώρου αυτού;
 

Μια συχνή ερώτηση που τίθεται σε κάθε ιατρό είναι η εξής: "Μας πως αντέχετε να παλεύετε, διαρκώς, την ασθένεια;". Πράγματι, το λειτούργημα της ιατρικής δεν δύναται να ασκηθεί με ευκολία, ούτε με ελαφρά την καρδία. Ο ιατρός καλείται να δώσει μάχες σε αγώνες,που αρκετές φορές είναι άνισοι. Άλλωστε, η μεγαλύτερη αξία σε έναν αγώνα, δεν είναι να τον κερδίσεις, αλλά να τον δώσεις και να μην εγκαταλείψεις. Από την άλλη πλευρά ο ασθενής, που βιώνει την απογοήτευση και τη θλίψη στο άκουσμα και στην ανακοίνωση μιας ασθενείας. Κι εκείνος καλείται να σηκώσει το Σταυρό του και ανέβει το δικό του Γολγοθά.
 


Έχουμε διερωτηθεί,όμως,γιατί συνδυάζουμε την αρρώστια μόνο με πολύ δυσάρεστα συναισθήματα. Γιατί ο φόβος, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα απειλούν να νικήσουν την ελπίδα, την πίστη, τη δύναμη; Βέβαια,είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και φοβίες πολλές. Όμως,ταυτόχρονα είμαστε χριστιανοί και πρέπει και να γεννιόμαστε και να ζούμε ως αγωνιστές, ως αθλητές στον στίβο της ζωής. Η μεγαλύτερη επιπλοκή μια ασθενείας δεν είναι η ιατρική παθολογία, αλλά η ανθρώπινη παραίτηση.Υπάρχουν ασθενείς που δέχθηκαν την ασθένεια τους ως "αντίδωρο" ευλογημένο. Με πίστη αληθινή έδωσαν τον αγώνα τον "καλό" και επέστρεψαν νικητές στη ζωή. Το σημαντικότερο όμως είναι, ότι επέστρεψαν καλύτεροι άνθρωποι. Η δοκιμασία τους ήταν ο δρόμος που τους οδήγησε πιο κοντά στην αλήθεια και στην ουσία της ζωής,που μας χάρισε ο Θεός. Ο Απόστολος των Εθνών, έχοντας βιώσει ο ίδιος την ασθένεια, ζητά βοήθεια από τον Κύριό Του και θα λάβει μια συγκλονιστική απάντηση: "η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται" (Β' Κορ. 12:9). Τα παραπάνω λόγια δεν πρέπει να τα λησμονούμε ποτέ.
 

Μια ασθένεια βιώνεται ταυτόχρονα από πολλά πρόσωπα και με διαφορετικό τρόπο. Ο ασθενής προσδοκά και ελπίζει στην θεραπεία, στην ίαση. Ο ιατρός αγωνίζεται, ώστε να δώσει στον ασθενή του εκείνο που λαχταρά και επιθυμεί. Από την άλλη, συνήθως υπάρχει μια μάνα ή ένας πατέρας ή μια σύζυγος ή ένα τέκνο που αγωνιούν για τον δικό τους άνθρωπο. Ένας πνευματικός, ευλογημένος και αγαπημένος άνθρωπος, μου είπε κάποτε: "Δες την στήριξη στον ασθενή σαν διακονία σταλμένη από τον Κύριο, σαν λειτούργημα ιερό!" Πράγματι τούτα τα λόγια αποτελούν παρακαταθήκη, πηγή δύναμης και ελπίδας είτε είσαι ιατρός είτε είσαι συγγενής του ασθενούντος. Μια μάχη είναι σίγουρο ότι θα την χάσεις, μόνο αν δεν την δώσεις.
 

Σήμερα,σε τούτο το άρθρο δεν έγινε επιστημονική ανάλυση μιας ασθενείας, αλλά έγινε κατάθεση μιας ανθρώπινης προσέγγισης, που σκοπό έχει να δυναμώσει κάθε ασθενή, κάθε συγγενή, κάθε ιατρό. Ας προσπαθήσουμε και ας αγωνιστούμε όλοι μαζί και καθένας χωριστά, ώστε η χαρά να νικήσει την λύπη, η ελπίδα να παραγκωνίσει το φόβο, η πίστη να αφανίσει την αβεβαιότητα. Αλλώστε τα παρακάτω λόγια του Κυρίου,μας συγκλονίζουν και μας αναγεννούν στους αιώνες:
 

"ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον..." (Ιων. 16:33)
 


Δεν υπάρχουν σχόλια: