....
Και αν κάποιες ψυχές, ακόμα δεν έχουν αισθανθεί τι θα πει πόνος και δάκρυ, ας έχουν κατά νου τον ψαλμωδό, ο οποίος γεμάτος από την εμπειρία της εναλλαγής πόνου και χαράς – χαράς και πόνου, χαράσσει την φράση που καταρτίζει τους πιστούς: «Ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην» (Ψαλμ. ΡΙΗ΄60).
Όμως, προσοχή, διότι όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα του κόσμου αυτού, έτσι και η θλίψις αρχίζει, μεγαλώνει, φθάνει στην οξύτητα και θα λέγαμε στο απροχώρητο, και έπειτα υποχωρεί και φεύγει.
Για τους πιστούς όμως, για τους οπαδούς του Χριστού και τα μέλη της Εκκλησίας, συμβαίνει και κάτι άλλο παράδοξο. Συμβαίνει κάτι το αξιοθαύμαστο, που αλλάζει την πορεία της επιγείου ζωής και διαμορφώνει νέες καταστάσεις της χάριτος. Η θλίψη μετατρέπεται σε χαρά, ευφροσύνη και αγαλλίαση. Και όπως διακηρύσσει και πάλι ο Απόστολος Παύλος: «αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν» (Β΄ Κορ. Δ΄17). Αρκεί να την δέχονται οι πιστοί όπως θέλει ο Κύριος και όπως βίωναν τη θλίψη οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Δηλ. με υπομονή και εγκαρτέρηση, με ασάλευτη πίστη και ελπίδα στον Θεό και στο Πανάγιο θέλημά του.
Όσο δε για τους ποιμένες και διδασκάλους, τους πνευματικούς πατέρες, ας διδάσκονται και ας εστιάζουν την προσοχή τους στα «ποιμαντικά δάκρυα» του Αποστόλου.
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Email: ioil.konitsa@gmail.com
Κόνιτσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου